Sonet składa się standardowo z 14 wersów i dzieli na cztery strofy. W klasycznej odmianie włoskiej (określonej przez Petrarkę) pierwsze dwie strofy mają po cztery wersy (tetrastychy), a ostatnie dwie – po trzy wersy (tercyny). W wielu polskich opisach i źródłach przyjęta jest podobna konstrukcja: dwie pierwsze strofy czterowersowe, dwie ostatnie trzywersowe. Łącznie daje to 14 wersów, a rymy często budują układ okalający (np. abba abba cddc cdcd w tradycyjnych schematach). W formie angielskiej sonet składa się zwykle z trzech strofer czterowersowych i jednej strofy dwuwersowej (dystych). Jeśli chodzi o funkcję poszczególnych zwrotek, typowy układ ma na celu:
- strofa 1: wprowadzenie tematu utworu,
- strofa 2: rozwinięcie myśli i uczuć podmiotu,
- strofy 3–4: refleksję i puentę, często syntezę lub konkluzję do postawionego problemu.
Najbardziej znane konwencje dotyczące rymów i układu wersów utrwalają potrzebę spójności budowy z treścią, co czyni sonet formą wymagającą dużej precyzji warsztatowej.